Ken je dat? Vol verwachting uitzien naar iets? Het hele gezin, hand in hand, kumbayatjes links en rechts, in glorieuze harmonie? Terwijl de tijd vooruit vliegt voel je een innerlijke rust opkomen als nooit tevoren, klaar voor de grote dag. Komt dit bekend voor? Dan weet je ook dat De laatste weken van een zwangerschap hebben hier dus geen ene moer mee te maken hebben. Geen moer. Na 3 weken thuis isolatie, die aanvoelde als 7 jaar in een goelag in Irkoetsk, volgde al vrij snel het definitieve verlof van vrouwlief. Op de voet gevolgd door de zoveelste schoolvakantie van puberdochterlief. Laat ik nou net een jaar geleden ook een week vrij hebben gevraagd in dezelfde periode. Had ik toen geweten hoe mijn leven er inmiddels uitziet, had ik mezelf een klein maandje laten detacheren. Misschien een gezellige inrichting op één van de bovenwindse eilanden. Of op Texel. Ik had in ieder geval niet gekozen voor een weekje verlenging van mijn Siberische strafkamp. Maar ja, wie gezinsman wilt zijn m
‘Schat, ik denk dat het gaat beginnen.’ Zo begon mijn zaterdagochtend zo ongeveer. Het was nog geen 6 uur en die hele zin zei me geen reet. Wat gaat er beginnen? En, nog belangrijker, waarom zo allerjezusje vroeg? Één blik op het gezicht van mijn vrouw zei me genoeg. Dit kon zo maar eens de dag worden. Ik mompelde nog wel iets dat ik eigenlijk andere plannen had vandaag, maar ik geloof niet dat ik boven de wee van mijn vrouw uit kwam en het leek er überhaupt niet op dat er nog te onderhandelen viel over de dagindeling. In de kleren dan maar en op zoek naar een sterke bak koffie. De timing was uiteraard weer perfect. De daadwerkelijke keizersnede stond over 3 dagen ingepland en ik, als super verantwoordelijke vader in spé, had me voorgenomen daar zo fris mogelijk aanwezig te zijn. Goed uitgeslapen, voldoende gegeten en vooral geen alcohol de dag er voor. Zo’n katertje is in foetushouding op je bank nog wel uit te zingen. Maar voeg daar een warme operatiekamer, geboorte-spanning en he